مطالعه اي در سال 2002 در دانشگاه لینکولن بر روي 3900 بيمار مبتلا به افسردگي ، اختلالات اضطرابيافسردگي و اضطراب انجام شد و در اين مطالعه پژوهشگران ،تاثير و يا عدم تاثير اختلالات فوق بر حافظه كوتاهمدت، درازمدت و توانايي به ياد سپردن موضوعات جديد را مورد بررسي قرار دادند.

نتايج اين مطالعه حاكي از آن است كه بيماران دچار علائم افسردگي ( بدون علائم اضطراب) حافظه كوتاه مدتضعيف تري در مقايسه با افراد سالم دارند، اما حافظه درازمدت و خاطرات مربوط به سالهاي قبل، تحت تاثيرافسردگي قرار نمي گيرد.

 

اما بر خلاف تصور عمومي، بيماران دچار اختلال اضطرابي (بدون علائم افسردگي) مورد بررسي دچار هيچ گونهنقصاني در حافظه كوتاه مدت يا درازمدت نشدند. مطالعات ديگر انجام شده نيز اين نتيجه را تأييد مي كنند،بطوري كه اكثر پژوهشگران بر اين باورند كه اضطراب اگر در حد بيماري نباشد و در حد يك اضطراب با درجهمتوسط باشد نه تنها موجب تحليل حافظه نمي شود بلكه مي تواند موجب بهبود عملكرد شناختي افراد شود.

 

گروه ديگري از افراد مورد مطالعه، بيماراني بودند كه بطور همزمان دچار افسردگي و اختلال اضطرابي بودند.نتايج بررسي ها و تست هاي انجام شده در اين گروه از بيماران نشاندهنده اين بود كه نه تنها حافظه كوتاه مدتبيماران مختل بود، بلكه توانايي به يادسپردن اطلاعات جديد نيز در اين بيماران كاهش يافته بود، و مي توانگفت وجود هر دو اختلال افسردگي و اضطراب در كنار هم موجب تشديد اختلال حافظه و يادگيري خواهد شد.